‘Hier hebben we alles wat we kunnen wensen’

Mijn plek

In de rubriek ‘Mijn plek’ komen Enkhuizers aan het woord die vertellen over hun favoriete plek in de Haringstad. Q Langedijk en zijn vrouw Annie Langedijk-Mens trappen deze serie af. 

Aan verhuizen heeft Q Langedijk nooit gedacht. De honkvaste Enkhuizer woont al zijn leven lang, inmiddels 84 jaar, in hetzelfde huis aan het Hoenderpad. En daar is hij, samen met zijn vrouw Annie Langedijk-Mens, zielsgelukkig. “We hebben hier alles wat we kunnen wensen. Het is voor ons dé mooiste plek van Enkhuizen, van de wereld zelfs.”

Q (kort voor Quirijn), met zijn kenmerkende zwarte muts op, kan wel honderd redenen bedenken waarom het buurtje zo’n fijne plek is om te wonen. De saamhorigheid is misschien wel de voornaamste. Annie: “We passen hier nog op elkaar. Zonder dat het beklemmend is. We lopen niet de hele dag bij elkaar naar binnen te kijken”, lacht ze. “Maar als iemand hulp nodig heeft, staan we voor elkaar klaar. Dat is heel fijn wonen.”

Het schilderachtige huisje, met flinke (moes)tuin waarin Q nog altijd drukdoende is, is sinds 1880 in de familie. Aan de eettafel in de gezellige en knusse woonkamer wordt al snel duidelijk dat de rasechte Enkhuizers Q en Annie – geboren aan het Handvastwater waar haar ouders een buurtwinkel bestierden – hier op hun plek zijn. Met een brede glimlach vertellen ze hun verhaal, terwijl ze ondertussen vaak naar buiten zwaaien om langslopende buurtjes te begroeten.

Q begon zijn werkzame leven als tuinder in de polder Het Grootslag waar hij onder andere tulpen, bloemkool een aardappelen teelde. Na de verkaveling hield hij daar in 1975 mee op om vervolgens als bouwvakker aan de slag te gaan bij de Gebroeders de Graaf. Twaalf jaar later hield dat bedrijf er mee op. Q vond daarna werk bij Sprookjeswonderland van Wim de Vries, toen nog gevestigd in het Wilhelminaplantsoen, en heeft zo een flink steentje bijgedragen aan de ontwikkeling van het populaire attractiepark.  

Naast tuinieren is Q altijd dol op schaatsen geweest. Tot zijn tachtigste zat hij in het bestuur van de Enkhuizer IJsclub, waar hij zo’n veertig jaar deel van heeft uitgemaakt en waar hij ook ijsmeester was. “Als we hier op de sloot voor het huis ijs lag, kwamen de buurtkinderen dan ook altijd aan ’ome’ Q vragen of ze al op het ijs konden”, omschrijft Annie. “Als hij zei van niet, wisten ze wel dat ze echt niet het ijs op konden. Een zekere winter waren er nieuwe kinderen in de buurt komen wonen. Die hadden niks te maken met Q en gingen tegen het advies het ijs op. Nou, een paar minuten later hadden ze een nat pak.”

Zelf was Q een begenadigd schaatser die twee keer deelnam aan de Elfstedentocht. In 1956 en in 1963. “Ja, de Hel van 63”, zegt Q lachend. Onder barre omstandigheden volbracht maar een heel klein groepje schaatsers de tocht dat jaar. “Samen met enkele anderen uit Enkhuizen deden wij mee. Ik had als snel door dat we het einde niet zouden halen. ‘Gaan we Leeuwarden redden?’, vroeg iemand nog voor Franeker. Ik zei: ‘Ja hoor, als we zo meteen de bus pakken, komt het helemaal goed!'” Uiteindelijk werd de groep Enkhuizers bij Franeker van het ijs gehaald omdat het onverantwoordelijk was verder te schaatsen.

“Ik voel mij hier thuis”, zegt Q uit als hij rondkijkt in het huis. “Ik ben ook niet iemand die heel vaak de hort op hoeft. Veel reizen heb ik nooit gedaan en daar heb ik ook geen spijt van.” De laatste reis was naar Disneyland Parijs voor het huwelijksjubileum van Annie en Q. “Gingen we samen met de kinderen en kleinkinderen, erg leuk”, blikt Annie terug.

Q: “Hoe leuk het ook was, ik vond het ook weer heel fijn om thuis te komen. Ik hoef de wereld niet over om gelukkig te zijn. Hier aan het Hoenderpad heb ik alles wat mijn hart begeert.”

Wees sociaal, deel lokaal!

Facebook
Twitter
LinkedIn
WhatsApp

Voor meer informatie, bezoek onze Facebook pagina!

Heeft u ook een mooi verhaal?

Tip onze journalisten!

Wij vertellen graag uw verhaal. Stuur uw artikel met goede kwaliteit beeldmateriaal op naar: redactie@mediain.nl