In 1986 streken Dick en Ada Schouten neer op een kaal stuk land in Wervershoof. Ze kochten het voor het opzetten van een fruitkwekerij voor appels en peren. Later stapten ze over op aardbeien, waarvoor ze twee kassen lieten bouwen. Vandaag de dag is de achterste kas nog steeds voor de aardbeien. De voorste kas is nu de binnentuin, met kersen en een biologische groentetuin. En onderdeel van hun zorgboerderij: De Vlindertuin, die nu ruim negen jaar bestaat.
Zowel Ada als Dick hebben als het ware een lijntje naar mensen die maatschappelijk gezien buiten de boot vallen. “Waar we ook zijn, mensen ‘met een haakje’ komen op ons af. Ze spreken ons aan, komen hier op het bedrijf een handje helpen, koffie drinken, een praatje maken. Mensen die nergens aan de eisen voldoen en geen baan vast kunnen houden, houden het hier wél vol. We hebben geen oordeel over ze, we kijken wat ze kunnen en sluiten daarop aan. Dat is leidend. Hier vinden ze begrip en acceptatie, zodat ze niet op hun tenen lopen. Dat is ook de reden dat mensen vaak tegen ons zeiden: begin een zorgboerderij! Dat wilden we eerst helemaal niet, we hadden het heel druk met de fruitkwekerij, hadden veel personeel, gingen markten af. Maar langzamerhand begon het idee post te vatten. Afkomstig uit de zorg hadden we wel vaker gedacht aan ’terug in de zorg, maar niet in een instelling’. En ja, ons erf leent zich ervoor, dus zo zijn we toch gestart. We zijn nog steeds elke dag blij dat we hiervoor hebben gekozen!”
Kinderen en volwassenen
De Vlindertuin begon met een logeeropvang voor kinderen met een rugzakje. “De ouders van deze kinderen krijgen met zo’n logeerpartij even lucht in de zorg voor hun kind. De kinderen zelf hebben het hier zo goed naar hun zin, dat is geweldig om te zien. Een klik met kinderen hadden we sowieso al. Nu zijn onze zoons bezig het deel met de kinderen over te nemen. De een is leerkracht, de ander fysiotherapeut, zij nemen het grootste deel van de logeerweekenden voor hun rekening.”
Door de week, behalve op woensdag (“die is voor de administratie”) is De Vlindertuin een oase voor volwassenen met geheugenproblemen. “Daarbij gaat het vaak om dementie, maar ook om bijvoorbeeld Korsakov. Het draait hier om veel liefde geven en goed luisteren, beiden heel belangrijk omdat deze mensen nog heel lang heel goed in staat zijn om aan te geven wat ze (niet) willen. Die persoonlijke insteek vinden we essentieel. We bieden hier van alles aan, maar de mensen bepalen zelf of ze erin meegaan of dat ze liever iets anders doen. Het is ontzettend mooi om te zien hoe mensen hun eigen keuzes maken, ook al zijn ze soms al heel ver in hun ziekteproces.”
Activiteiten
De Vlindertuin staat bol van de activiteiten. “We houden van optredens, soms door onszelf, dan verkleden we ons en zingen we lekker mee met oude Hollandse succesnummers. Of we huren iemand in, vooral muziek is hier heel populair. Daarnaast gaan we graag op pad, naar een tuincentrum, met de schuit naar Medemblik en dan daar gezellig op een terras, bijvoorbeeld. Of we huren een bus en dan gaan we naar Het Loo of naar een kerstmarkt. Maar centraal staat toch wel de ontmoeting, er voor de mensen zijn, met ze praten, naar ze luisteren – hen gezelschap houden alleen al is zo belangrijk.”
“We hebben verschillende vrijwilligers die ons helpen. Enorm leuk om dit samen te doen – samen, door mensen zonder en met hersenbeschadiging. Want iedereen in de waarde laten, daar draait het hier om. Dat is in onze ogen de bedoeling van het hele leven.”
Gouden randje
In De Vlindertuin is iedereen welkom. “Dat geldt voor zowel kinderen als voor volwassenen. We kijken vooral naar wie iemand is en wat diegene nodig heeft. We doen er alles aan om te zorgen dat iedereen hier een fijne dag heeft. We stappen in hun wereld. Pas als iemand écht niet in de groep of bij dit concept past, houdt het op, maar dat is gebaseerd op de persoon zelf, op wat die wil en (aan) kan.”
Na een dagje Vlindertuin worden de gasten weer naar huis gebracht in de bus van Ada en Dick. “Die heeft bewust geen logo aan de buitenkant. We merkten dat dat toch wel wat af kan schrikken. In een gewone bus, dat willen mensen nog wel, maar ‘naar die boerderij’ is iets heel anders. Dus dat logo hebben we achterwege gelaten.”
“Bij terugkomst vertellen we het thuisfront meteen even hoe het gegaan is. We houden van die korte lijnen. Het thuisfront is vaak ongerust, zit met vragen, een schuldgevoel vaak ook. Terwijl een dagje Vlindertuin zo’n cadeau is, voor zowel hen als voor hun naaste: zij hebben een dagje de handen vrij van zorg en hun naaste heeft een dag met een gouden randje. Dat gun je toch iedereen? Het kan beter omgedraaid worden: jij mag als een van de weinigen naar de zorgboerderij!”
Foto’s: Photo&zo Enkhuizen
