Het zal je maar gebeuren. Het is vrijdagavond, de kinderen hebben honger, de koelkast is leeg en je hebt geen geld om die te vullen. Dit kun je met recht een crisissituatie noemen. Hulpvragen als deze komen terecht bij de Stichting Hulpverlening vanuit de Westfriese Kerken en deze mensen gaan hier direct mee aan de slag.
“Van oudsher hebben kerken nooit anders gedaan.” Refereert de voorzitter van de stichting Ton Heijboer naar een belangrijke functie van de kerken. “Kerken hebben altijd aan crisisopvang gedaan en dat doen ze feitelijk nog steeds.” Heijboer wijst er op dat tijden veranderd zijn maar dat kerken tegenwoordig nog steeds snel het eerste stukje hulp kunnen leveren, maar dat zij tegenwoordig daarna de probleem situatie voorleggen aan professionele hulpverleners.
Hulpverlening
De allereerste crisishulp dat de stichting verleent, wordt doorgaans gevolgd door een bezoekje van een van de psychosociale hulpverleners van de stichting. “Achter de hulpvraag zit meestal een of andere problematiek en juist die moet opgelost worden.” Legt Heijboer uit. De vraag is dan wat er echt aan de hand is en welke hulp er al geboden wordt. “Onze hulpverleners zijn heel goed en slagvaardig in het helpen van de mensen die bij ons aankloppen. Ze vinden eigenlijk altijd wel een manier om hulp te bieden. Als het niet rechtsom is, dan gaat het linksom.”
Verantwoordelijkheid
De stichting is ontstaan omdat de kerk zich mede verantwoordelijk voelt voor het welzijn in de samenleving en wordt ondersteund door alle protestante en bijna alle katholieke kerken in de Westfriese regio. Heijboer geeft aan dat het uiteindelijke doel van de stichting mensen op het spoor zetten van zelfredzaamheid is, na een hulpvraag. “Wij vullen de gaten op en helpen mensen die bij de overheid tussen wal en schip vallen.” Legt Ton Heijboer uit. “Dat kan met tijdelijk leefgeld, hulp bij het vinden van de juiste hulp, maar soms is alleen een luisterend oor al voldoende.”
Niet alleen eten
De stichting Hulpverlening Westfriese Kerken heeft inmiddels een breder pakket in de hulpvraag. De laatste tijd is er meer aandacht voor mensen met een klein netwerk. Dat doen ze o.a. door regelmatig een maaltijd aan te bieden in groepsverband. Voor een paar euro krijgen mensen dan een maaltijd voorgeschoteld en eten dan in groepsverband om de sociale contacten een beetje te verbeteren. Dit is volgens Heijboer voor veel mensen een verrijking van hun leven.
Kerk
Ton Heijboer ziet dat steeds meer minder mensen weten dat de kerk er ook nog is. ”De sociale waarde van de kerk wordt in mijn ogen heel erg onderschat,” stelt hij ”en niet alleen buiten de kerk. Veel kerkmensen worden moedeloos en zijn bang dat de kerk straks niet meer zal bestaan. Door haar diaconale werk, zoals o.a. dat van HWK, is de kerk voluit van belang in een seculiere samenleving. De kerk zal diaconaal zijn, of zij zal niet zijn.” Daarmee bezig zijn geeft Ton Heijboer een stuk voldoening. Het gaat hem om de mensen.
Foto: Ton Heijboer
