Elke maand portretteert fotograaf en auteur Monique Belier iemand uit West-Friesland.
“Ik was achttien toen mijn vader ziek werd en zelfs in het ziekenhuis terecht kwam. De band die ik toen had met mijn zus werd hierdoor nog sterker. Om onszelf even af te leiden van alle ellende met mijn vader, besloten we te shoppen bij Ikea. We liepen langs een aantal hele grote kasten, waar ik zelfs met mijn lengte in zou kunnen passen. Voor de grap zei ik dat ik in de kast wilde gaan staan om dat uit te proberen. Toen zei mijn zus: “Hoezo? Om er daarna uit te komen?”
Terwijl ik dat even liet bezinken, bedacht ik me dat dit het moment was waarop ik had gewacht dus ik zei: “Ja, eigenlijk wel ja.”
Waarop mijn zus vervolgens de hele Ikea bij elkaar gilde!
Thuis hield ik het nog een tijdje voor mezelf. Ik had niet meteen de behoefte om het ook aan mijn ouders en vrienden te vertellen. Mijn zus probeerde wel steeds momenten te creëren zodat ik het zou vertellen.
Op een avond zaten we aan tafel met elkaar in gesprek tot mijn zus op een bepaald moment zei: “Hé, Ramon, heb jij nog iets te vertellen?” Ook nu voelde ik, dit is het moment. Ik heb toen al mijn moed bijeen geraapt en het verteld.
Mijn ouders reageerden totaal niet geschokt. Mijn moeder zei zelfs: ‘Hè hè dat werd tijd!’ en mijn vader moest alleen maar lachen.
Ook mijn vrienden reageerden heel relaxed en allesbehalve verbaasd. Ik voelde me echt gesteund. Ik weet vanaf mijn 15e ongeveer dat ik op jongens val, maar voor mijn 18e voelde ik nooit eerder de urgentie om uit de kast komen.
Sinds een maand heb ik weer officieel een relatie. Het voelt heel goed, maar is natuurlijk nog pril. Ik ken hem via een dating app, want in een dorp is het best lastig om mensen te ontmoeten. Ik ga ook niet veel uit, dus ik kom maar weinig homoseksuele mannen tegen in mijn omgeving. Ik hoop dat het op een dag zo normaal is, dat uit de kast komen overbodig is geworden.”
Beeld & tekst door: Monique Belier
