Elke maand portretteert fotograaf en auteur Monique Belier iemand uit West-Friesland.
“Na de RSG Enkhuizen ging ik naar de MDS in Amsterdam. Daarna heb ik nog een jaar een HBO-opleiding gevolgd richting toerisme en gastheerschap. Deze opleiding heb ik alleen niet afgemaakt. Na verschillende baantjes kwam ik terecht bij AB-InBev waar ik zestien jaar werkte als horeca-accountmanager. Doordat het bedrijf van koers veranderde, voelde ik me daar niet meer thuis en besloot ik met pijn in mijn hart iets anders te gaan doen. Na wat omzwervingen, werd ik zakelijk directeur bij Noorderlicht in Amsterdam, een cultureel theater café, restaurant, tot ik in 2012 ziek werd
Ik was onderweg met de trein naar Amsterdam en ineens werd ik onwel. In Hoorn stapte ik uit en voor het station ben ik op een muurtje gaan liggen. Ik dacht dat ik dood ging! Ik belde zelf 112 en toen hebben ze me met gillende sirenes afgevoerd. Om ernstige dingen uit te sluiten, zijn er allerlei onderzoeken gedaan. Naast een lichte afwijking in het hartritme, bleek dit mijn eerste ernstige paniekaanval te zijn geweest. Na een paar weken rust, besloot ik weer te gaan werken. Dit was van korte duur en opnieuw kwam ik volledig thuis te zitten. Ik dacht: dit komt nooit meer goed! De paniekaanvallen bleven komen. Elke dag. Ik zocht hulp, maar dit werd een lang traject van wachtlijsten en onderzoeken. Uiteindelijk ben ik gediagnosticeerd met een angststoornis, ADHD en PTSS.
Werken zoals ik deed, gaat niet meer. Ik doe nu hier en daar vrijwilligerswerk. Tot aan de coronacrisis maakte ik onderdeel uit van de activiteitenbegeleiding in het Nicolaas verpleeghuis in Lutjebroek.
Het gaat met kleine stapjes vooruit. Ik leef nu met beperkingen. Als ik er niet mee bezig ben of eraan werk, val ik terug. Van de week voor het eerst alleen met de trein naar Hoorn geweest. Dit was een mega overwinning! Ik weet alleen nooit van tevoren of ik dat volgende keer weer kan. Dus ik moet er aan blijven werken. In de toekomst hoop ik, dat ik ooit weer het vliegtuig kan pakken, zelfstandig kan reizen of spontaan iets kan ondernemen. Dat ik niet meer afhankelijk ben van een ander. Iets wat ik voordat ik ziek werd, nooit was.”
Beeld & tekst door: Monique Belier
