Elke maand portretteert fotograaf en auteur Monique Belier iemand uit West-Friesland.
‘Toen ik jong was had ik een oude gitaar waar ik mezelf op heb leren spelen. Schrijven en muziek waren en zijn mijn uitlaatklep. Ik ben opgegroeid in een katholiek gezin, waar ik als oudste dochter van het gezin met vijf kinderen, me vaak verantwoordelijk voelde. Mijn moeder was mentaal niet zo sterk. Ik herinner me, dat rond mijn tiende, toen mijn jongste zusje werd geboren, ik vaak voor haar zorgde.
Ik was een levendig kind. Ik speelde vaak buiten en hield van sport. Omdat ik thuis op emotioneel gebied niet de aansluiting vond die ik nodig had, was ik vaak in gedachten en uitte dit met mijn gitaar. De liedjes en gedichten waren dialogen met mezelf. Na het gymnasium ging ik naar de kweekschool. Ik wilde docent worden. Daar ontmoette ik de vader van mijn kinderen. Nadat hij een wereldreis had gemaakt, kwam hij bij me langs en bracht als cadeau een gitaar voor me mee. Een paar jaar later trouwden we en kregen we vier kinderen.
Na eenentwintig jaar besloten we uit elkaar te gaan, maar de gitaar bleef. Ik denk achteraf dat de scheiding een belangrijk omslagpunt in mijn leven is geweest. Ik was op zoek naar wat liefde eigenlijk inhield en koos voor mezelf. Ik besefte dat ik vaak in dienst stond van anderen. En ik wilde ervaren hoe het zou zijn als dat niet meer hoefde. Maar met vier schoolgaande kinderen was het niet makkelijk. Daar kwam bij dat ik de zorg op me nam van een vriendin met wie het niet goed ging.
Toch ben ik van nature een positief mens en geloof dat alles altijd goed komt. Nu ik eenenzeventig ben, heb ik meer tijd voor mezelf en voor mijn kinderen en kleinkinderen. Ik geniet van de kleine dingen, zoals wandelen langs het IJsselmeer, mijn tuin en de rust. Muziek blijft mijn drijfveer. Ik hoop in de toekomst nog eens aan kleine groepjes mensen mijn muziek en gedichten te kunnen voor- en overdragen. Maar er ook over te filosoferen en het met elkaar te delen. Dat lijkt me mooi.’
Beeld & tekst door: Monique Belier
